تعابیر مختلفی درباره به و اثرات آن بر قلب آمده که در این بخش آن‌ها را بررسی می‌کنیم.
اولین تعبیر، به قلب را کامل می‌کند (یجم الفؤاد)، در بخش قبلی بررسی شد.
دومین تعبیر، به قلب را تیز می‌کند، امام علی (ع) می‌فرمایند: «خوردن به تقویت‌کننده قلب ضعیف است و معده را پاک و سالم می‌کند و قلب را تیز می‌کند و آدم ترسو را شجاع می‌کند.» در این روایت اول قلب را ذکر کرد و بعد فؤاد، شاید بتوان گفت این نشانه مغایرت است و قلب با فؤاد تفاوت دارد. بنده دراین باره ایده‌ای دارم، به نظر بنده قلب همان بسته ژن‌های انسان است که تمام ویژگی‌های جسمی و حتی روحی با آن در رابطه است، اطلاعاتی که در ژن محفوظ است حتی پس از مرگ هم باقی می‌ماند. حتی افعال و گناهان انسان هم در آن محفوظ می‌ماند. بر اساس این تعریف حتی هسته اصلی قلبی که در سینه می‌تپد همین ژن‌ها هستند. اگر روایات را مطالعه کنید خواهید دید که همه فعالیت‌های انسان ازجمله حفظ و یادگیری و دانش به قلب مربوط می‌شود و در آن نهفته است. در طب امروزی مغز را جایگاه این امور معرفی می‌کنند ولی در روایات تأکید روی قلب است، در روایت آمده: «در بنی آدم تکه گوشتی است که اگر صالح شود بقیه بدن هم صالح می‌شود.»با توجه به روایتی که درباره به ذکر شد باید گفت که مراد از کلمه قلب همان عضو تپنده در بدن است که قوت و ضعف دارد و مراد از فؤاد همان قلب باطن است که تیزهوشی (تیز شدن قلب یعنی تیزهوشی) به آن مربوط می‌شود و این خلاف آن چیزی است شایع است زیرا معروف است که قلب همان قلب باطن و فؤاد همان قلب تپنده است.
سومین تعبیر، به قلب را قوی می‌کند، در روایت آمده: «به معده را دباغی می‌کند و قلب را تقویت می‌کند.» در روایت آمده: «خوردن به تقویت‌کننده قلب ضعیف است و معده را پاک و سالم می‌کند و قوت قلب (فؤاد) را زیاد می‌کند و آدم ترسو را شجاع می‌کند و فرزند را زیبا می‌کند.» در این روایت آمده به هم قلب و هم فؤاد را تقویت می‌کند، پس می‌توان گفت که فؤاد با قلب تفاوت دارد. درهرصورت یکی از این دو تعبیر به قلبی که عضو تپنده در بدن است اشاره می‌کند و می‌توان گفت که به تقویت‌کننده قلب است.
چهارمین تعبیر، به قلب را جلا می‌دهد، پیامبر (ص) می‌فرمایند: «به بخورید زیرا قلب را جلا می‌دهد.» اگر جلا به معنی روشنایی و نورانیت باشد به قلب باطنی برمی‌گردد ولی اگر مراد از جلا، بهتر کار کردن باشد آنگاه به قلب تپنده در بدن برمی‌گردد.در ادامه روایت آمده: «خداوند هیچ پیامبری را مبعوث ننمود مگر اینکه به او از به بهشتی دادند، این سبب می‌شود که قوت او برابر نیروی چهل مرد شود.» در این روایت معلوم است که مراد تقویت بدن است نه باطن و روح.
پنجمین تعبیر، به برای قلب حیات است، امام علی (ع) می‌فرمایند: «به تقویت‌کننده قلب است و حیات است برای قلب و آدم ترسو را شجاع می‌کند.»
از مجموع این روایات می‌توان دریافت که به برای قلب و بیماریهای قلب مفید است و این موضوع تواتر معنوی دارد.
تعابیر مختلفی درباره به و اثرات آن بر قلب آمده که در این بخش آن‌ها را بررسی می‌کنیم.
اولین تعبیر، به قلب را کامل می‌کند (یجم الفؤاد)، در بخش قبلی بررسی شد.
دومین تعبیر، به قلب را تیز می‌کند، امام علی (ع) می‌فرمایند: «خوردن به تقویت‌کننده قلب ضعیف است و معده را پاک و سالم می‌کند و قلب را تیز می‌کند و آدم ترسو را شجاع می‌کند.» در این روایت اول قلب را ذکر کرد و بعد فؤاد، شاید بتوان گفت این نشانه مغایرت است و قلب با فؤاد تفاوت دارد. بنده دراین باره ایده‌ای دارم، به نظر بنده قلب همان بسته ژن‌های انسان است که تمام ویژگی‌های جسمی و حتی روحی با آن در رابطه است، اطلاعاتی که در ژن محفوظ است حتی پس از مرگ هم باقی می‌ماند. حتی افعال و گناهان انسان هم در آن محفوظ می‌ماند. بر اساس این تعریف حتی هسته اصلی قلبی که در سینه می‌تپد همین ژن‌ها هستند. اگر روایات را مطالعه کنید خواهید دید که همه فعالیت‌های انسان ازجمله حفظ و یادگیری و دانش به قلب مربوط می‌شود و در آن نهفته است. در طب امروزی مغز را جایگاه این امور معرفی می‌کنند ولی در روایات تأکید روی قلب است، در روایت آمده: «در بنی آدم تکه گوشتی است که اگر صالح شود بقیه بدن هم صالح می‌شود.»با توجه به روایتی که درباره به ذکر شد باید گفت که مراد از کلمه قلب همان عضو تپنده در بدن است که قوت و ضعف دارد و مراد از فؤاد همان قلب باطن است که تیزهوشی (تیز شدن قلب یعنی تیزهوشی) به آن مربوط می‌شود و این خلاف آن چیزی است شایع است زیرا معروف است که قلب همان قلب باطن و فؤاد همان قلب تپنده است.
سومین تعبیر، به قلب را قوی می‌کند، در روایت آمده: «به معده را دباغی می‌کند و قلب را تقویت می‌کند.» در روایت آمده: «خوردن به تقویت‌کننده قلب ضعیف است و معده را پاک و سالم می‌کند و قوت قلب (فؤاد) را زیاد می‌کند و آدم ترسو را شجاع می‌کند و فرزند را زیبا می‌کند.» در این روایت آمده به هم قلب و هم فؤاد را تقویت می‌کند، پس می‌توان گفت که فؤاد با قلب تفاوت دارد. درهرصورت یکی از این دو تعبیر به قلبی که عضو تپنده در بدن است اشاره می‌کند و می‌توان گفت که به تقویت‌کننده قلب است.
چهارمین تعبیر، به قلب را جلا می‌دهد، پیامبر (ص) می‌فرمایند: «به بخورید زیرا قلب را جلا می‌دهد.» اگر جلا به معنی روشنایی و نورانیت باشد به قلب باطنی برمی‌گردد ولی اگر مراد از جلا، بهتر کار کردن باشد آنگاه به قلب تپنده در بدن برمی‌گردد.در ادامه روایت آمده: «خداوند هیچ پیامبری را مبعوث ننمود مگر اینکه به او از به بهشتی دادند، این سبب می‌شود که قوت او برابر نیروی چهل مرد شود.» در این روایت معلوم است که مراد تقویت بدن است نه باطن و روح.
پنجمین تعبیر، به برای قلب حیات است، امام علی (ع) می‌فرمایند: «به تقویت‌کننده قلب است و حیات است برای قلب و آدم ترسو را شجاع می‌کند.»
از مجموع این روایات می‌توان دریافت که به برای قلب و بیماریهای قلب مفید است و این موضوع تواتر معنوی دارد.
به اشتراک گذاری این پست
لینک به پست
به اشتراک گذاری در سایت های دیگر